Stare drewno jako element wystroju wnętrz podobało się nam od dawna i całkowicie niezależnie od mód wnętrzarskich. I podobnie, jak wykończenia ze starej cegły, zostały przez żonę wymyślone jeszcze zanim moda na to się zaczęła (tylko musiały odczekać grzecznie na swoją kolej w długiej kolejce rzeczy, co to się je „kiedyś zrobi”, a że w międzyczasie loftowe klimaty stały się modne – cóż, trudno). Ścianę z cegły w salonie już pokazywałem, bodajże pisałem wtedy, że będą na niej kinkiety „z bala”. I nawet nie trwało to tak długo, miały być – są! 🙂
Równo rok temu opublikowałem sobie wpis – instrukcję zamawiania płytek w chińskich płytkarniach, instrukcja była stworzona na bazie firmy pcbway.com, z usług której korzystałem. Wpis został ciepło przyjęty, mam nadzieję, że paru osobom pomógł, niemniej zdążyłem już o nim zapomnieć, gdy pewnego jesiennego poranka oczy me ujrzały czekający na mnie w skrzynce email wysłany z mojej własnej blogowej skrzynki kontaktowej. Mail bardzo grzeczny, jego zasadnicza zaś część wyglądała, o tak:
Cześć,
Przepraszam że przeszkadzam. To jest Ben z zespołu Seeed Studio Fusion.
Przeszedłem przez twoją stronę http://domwlesie.eu/ i bardzo ją lubię. Dzisiaj sięgam, aby sprawdzić, czy interesuje Cię recenzja usługi Seeed Studio Fusion w Twojej witrynie.
No jak mogłem odmówić… 😀
Furtka była ważnym tematem w zeszłym roku. Zrobiłem ją, jako „drzwi do lasu”, oczywiście nie omieszkałem się pochwalić, o w tym wpisie: Bliżej Natury. Tamże jest zdjęcie nowo powstałej furtki, z już widoczną zapowiedzią późniejszych kłopotów…
… i nie trzeba mu co roku przypominać! – ten przechodzony już, ale wciąż aktualny dowcip właściwie powinienem sobie gdzieś podwiesić u góry strony jako motto życiowe, bo takich spraw, które wciąż powtarzam, że zrobię, mam o, taaaaką dłuuuuugą listę. I najgorsze jest to, że ta lista się nie kurczy, a raczej rozrasta. Szczęśliwie jednak, co jakiś czas udaje się z takowej listy cośtam wykreślić. I dziś właśnie o jednej z takich pozycji będzie. Mianowicie, wspominana nawet całkiem niedawno żarówka LED doczekała się wreszcie zainstalowania: oto i ona:
Przyszły mi wczoraj bardzo dawno temu już anonsowane i odłożone na później z braku czasu płytki do samorobnych żarówek-ledówek mających rozszerzać funkcjonalność kinkietów oświetlających wjazd do garażu. Tutaj o tym pisałem, pokrótce przypomnę jedynie, że prócz normalnego świecenia z wkręconej w kinkiet żarówki, dzięki moim ledówkom kinkiet będzie zdolny jeszcze do całonocnego świecenia „ozdobnego”, z malutką mocą, tak, żeby tylko ładnie elewacja wyglądała. Płytki, jak widać przyszły:
O samych kinkietach napiszę innym razem, jak już je zainstaluję i będzie się czym pochwalić (a poczekam z tym chyba, aż będzie ciut cieplej, jakoś średnią mam ochotę na robienie czegokolwiek zgrabiałymi łapami na szczycie aluminiowej drabiny…), póki co zaś chciałbym napisac parę słów o tym, w jaki sposób zamawiać własne płytki w Chinach.
O, takie coś:
Przepraszam za soczysty tytuł (bo nikt chyba nie ma wątpliwości, co do tego, przy czym będę się upierał na konferencji, że mam kolegę o ksywie Kulson i to do niego są skierowane słowa), ale musiałem jakoś wyrazić swój stosunek do tematu.
Przy okazji opisywania automatycznej rolety wspominałem, o ile mnie pamięć nie myli, że teraz kolej na obecne w innych naszych oknach żaluzje. Wewnętrzne, takie… zwykłe, listkowe, jedyne, co w nich jest niezwykłe to fakt, że listki są drewniane, mechanizm zaś i budowa są typowe do bólu. Podobne żaluzje mieliśmy w naszym poprzednim mieszkaniu i tamże je z powodzeniem przerobiłem na automatyczne, robiąc to jeszcze na procesorze z czasów tak mniej więcej Wizyty Ottona III w Polsce, czyli na AT89C2051. Żaluzje miały swoje narowy, ale generalnie działały całkiem nieźle aż do końca naszego pobytu w tamtym mieszkaniu. Mechanicznie było to wykonane w ten sposób, że króciec do kręcenia żaluzjami był sprzężony z niedużym silniczkiem z wbudowanym reduktorem do 100RPM, silniczek choć mały, wystawał w formie kalafiora nad obudową żaluzji. Zdjęć niestety nie mam, nie prowadziłem wtedy aż tak drobiazgowej dokumentacji swojego majsterkowania.
Niestety, żaluzje okazały się być jednym z tych tematów, które na papierze wyglądają na działające, ale zrobić praktycznie nie dadzą się w żaden żywy sposób. Po prostu nie i koniec! Jak perpetuum mobile zupełnie. Które też wynalazłem niegdyś, jako dwunastolatek (czy jakośtak) – wymyśliłem, że zepnę silniczek z prądnicą zarówno mechanicznie jak i elektrycznie (tak, by silnik kręcąc prądnicą wytwarzał prąd do zasilania się), to będe miał prąd za darmo i było to dla mnie tak pewne i oczywiste, że gdy poszedłem z tym do szkolnej nauczycielki od fizyki, a ta zamiast paść z wrażenia, zaczęła rechotać na całą klasę, powtarzając „co ty, P., perpetuum mobile wynalazłeś? Hehehehe?”, zupełnie nie wiedziałem, o co jej chodzi i co w mym genialnym pomyśle takiego śmiesznego.
Perpetuum mobile niestety nie chciało działać, w dodatku dziadek się na mnie zdenerwował okrutnie odkrywszy brak dynama w swoim rowerze (ech, ciężki jest los wynalazcy). I żaluzje, niestety, też działać nie chcą, mimo licznych prób. I o tychże próbach chciałem dziś napisać…
Stacja sto sześćdziesiąta czwaaartaaaaaa! Wytrawiaaarkaaaa idzieee do woooojskaaaa!
O wytrawiarce pisałem tu sporo, dziś mija właściwie równa druga rocznica rozpoczęcia wytrawiarkowego tematu na moim blogu. W tym od lutego 2016, gdy odtrąbiłem pełen i 100% sukces nie pisałem o niej wcale. Najwyższy więc czas nadrobić zaległości i do wytrawiarki wrócić.
Na taką zabaweczkę się ostatnio skusiłem:
Z jednej strony patrząc jest to ot taka sobie stacyjka pogodowa, summa summarum wychodząca cenowo trochę drożej od podobnych jej (pozornie) dziesiątków innych, poniewierających się w każdym sklepie z elektroniką domową. Co więc ją wyróżnia i czemu właśnie na nią się skusiłem? Ano, jednym z głównych powodów jest fakt, że pogodynka ta nie ma żadnych czujników, czy to zewnętrznych, czy wewnętrznych, pokazuje właściwie wszystkie istotne dane na temat bieżącej i przyszłej pogody (to, co widać na zdjęciu to tylko „ekran główny” z najistotniejszymi danymi, bardziej szczegółowe dane są dostępne na kolejnych „stronach”) obywając się całkowicie bez kłopotliwych przystawek do pomiaru temperatury zewnętrznej, czy siły i kierunku wiatru. Wszystko, co jej potrzebne ściąga sobie sama z internetu, bazując na sieci tysięcy publicznych stacji pogodowych tworzących społeczność Weather Underground.