Zzzzalane! Całkiem zalane! II… i ten… i szlus!

Dynks do odpowietrzania rury ssawnej pokazany w ostatnim wpisie załatwił sprawę całkowicie i pozwolił na bezproblemowe wypełnienie rury wodą. Kwestia tylko pobiegania: do piwnicy, by podłączyć do króćca napełniającego rurkę z wodą „z kranu” i tąże wodę puścić; do studni, by otworzyć kurek odpowietrzający i poczekać, aż przestanie „parskać” a popłynie woda równym strumieniem, zakręcić kurek, zamknąć studnię, przebiec się do piwnicy, zakręcić napełnianie wodą, zamknąć króciec napełniający i już, finito, gotowe! Jeśli instalację trzeba będzie na zimę z wody opróżniać, być może dorobię tu jakiś elektrozawór i cały proces zautomatyzuję, póki co będzie tak, jak jest.

Tak wygląda dynks do odpowietrzania zamontowany w studni, na rurze:

Jak widać, dorzuciłem też po drodze jeszcze jeden zawór zwrotny. Cała instalacja dynda sobie swobodnie, rura ssawna jest tylko blokowana przed wpadaniem  do studni prostą obejmą z długą śrubą. Zastanawiam się nad wstawieniem na dno studni bloczka betonowego w charakterze fundamentu i zamocowaniem do niego jakiejś pionowej sztycy, która mi to wszystko podeprze, może trochę zdrowiej dla tej rury będzie.

Z drugiej strony rury (niebieskiej) zaś mamy już nie tylko w pełni sprawny, dobrze działający hydrofor, ale i całą właściwie gotową od hydraulicznej strony zagadnienia centralkę nawadniania. Jej wygląd nie jest może szczególnie urokliwy, ale to nie ma być ładne, to ma działać!

Hydrofor jak hydrofor, każdy widzi, na belce u góry zaś mamy od lewej: zawór „inspekcyjny” do sprawdzania wiaderkiem, czy woda dobrze leci (a tym samym, czy filtr się nie zamulił, co przy naszej wodzie studziennej będzie pewnie częstym problemem), a przy okazji źródło wody do zalewania rury ssawnej, dwa elektrozawory (całe nasze terytorium do nawadniania jest podzielone na dwie sekcje, mniej więcej po pół działki każda. Nawadnianie będzie tylko kroplujące, bez zraszaczy, więc powinno wystarczyć z dużym zapasem). Dalej wspominany już filtr dyskowy, za nim niepozorny czujnik przepływu, reduktor z manometrem i dwudrożne zasilanie w wodę: z hydroforu lub z instalacji wodociągowej.

Instalacji elektrycznej jeszcze nie ma, urodzi się na dniach, automatyzacja tego to następne zadanie, a ponieważ, jak sygnalizowałem już, dla celów szkoleniowych chcę do tego wykorzystać trochę bardziej zaawansowane technologie, niż AVR, może to trochę potrwać. Jak będą upały, zawsze będzie można nawadnianie włączać ręcznie 🙂 Ewentualnie, jeśli rzecz będzie się przeciągać, dorobię prowizorycznie jakiś zegar sterujący. Póki co, pod elektronikę są podwaliny: widoczne na zdjęciu powyżej korytko na przewody oraz dorobiona na ścianie z lewej strony szafeczka:

Tak, to dobrze widać, to kolejna rozdzielnia. Siódma już, czy tam nawet ósma. Podobno istnieją domy, w których cała elektryka mieści się w jednej rozdzielni, ale to chyba bajki jakieś muszą być, to jest przecież fizycznie niemożliwe! 😉
Po lewo widać drzwi rozdzielni z automatyką oświetlenia. Tej samej rozdzielni, przy której dawno temu, jeszcze na łamach muratorowego dziennika zastanawiałem się, czy dać mniejszą „na styk”, czy większą „na zapas”. Dałem  w końcu większą, podsumowując wywód, że dodatkowe miejsce na pewno się na coś przyda. Przydało się, tak w sumie nawet nie za bardzo wiem, na co, ot po prostu po zainstalowaniu tamże planowanych urządzeń wolne miejsce sobie wzięło i znikło. Stąd konieczność dorzucenia nowej rozdzielni. Ta również jest trochę za duża, z miejscem „na zapas”. A jakby co, to na prawo od niej jeszcze trzecia, malutka, też by weszła 🙂
Rozdzielnia póki co zieje pustką, tylko kable pozakańczane na ZUGach i łączówka KRONE na małosygnałowe (kabel idący „w pole” do przyszłego czujnika temperatury i wilgotności gleby oraz kabel idący na wszelki wypadek do studni). Swoją drogą, szkoda wielka, że nie ma wygodnych systemowych oprawek pozwalających wieszać łączówki KRONE na szynie DIN. U siebie musiałem wyrzeźbić z kawałków rurki:

Tyle o podlewaniu, teraz kilka słów o tym, co ma być podlewane. Kostka jest, różne klomby i klombiki do obsadzenia są, w czwartek przyjechała mała wywrotka ziemi ogrodowej, ja zaś sobie to taczka po taczce rozwożę, w międzyczasie wraz z małżonką wydaliśmy trochę grosza w pobliskim centrum ogrodniczym i pierwsze skutki już są:

(u dołu widać pęknięty dekiel od szamba, cały czas czeka na wywiezienie na złom).

I pierwsza przymiarka do klombu „reprezentacyjnego”, a raczej jego cembrowiny. Fundament już jest, ozdobna cegła na nim na razie tak tylko ułożona celem rozplanowania układu:

Zanim to wymuruję, akurat tulipany powinny przekwitnąć, wtedy się je wykopie (cebulki, znaczy), całość dopełni ziemią i będzie git! 🙂