Deklarowałem co prawda ostatnio, że aktualnie nie żyję, ale niestety, w korpoświecie nie ma miejsca na takie błahe problemy, jak zgon pracownika. Pracownik ma przyjść do roboty, stawić się jak codzień na Mordorze i realizować targety, maczować tabele, analizować pałerpointy i przede wszystkim dbać o wspólną przyszłość korporacji! O samorozwój! Widzieć ścieżkę swej kariery! Kreatywnie podchodzić do problemów! (i mniejsza o to, że 3/4 z tego w pracy nie robię, moje korpo jest czysto techniczne i pozbawione większości korporacyjnych bezsensów, a mój manager nie dość, że targetów nie narzuca, to nawet w krawacie nie chodzi, fakt jednak pozostaje faktem: trzeba było się dziś zwlec i przyjść do roboty, o!)

Echhh…. ja chcę z powrotem do mej piwnicy! Tamże pojawił się już zarys hydroforu:

Hydrofor jak hydrofor, w każdym sklepie są takie hydrofory, prawda? 😉
To ja może przypomnę tylko, że ten konkretny hydrofor choć obecnie ma wygląd takiego sklepowego, zbudowany jest w oparciu o kupiony za grosze na składnicy złomu zbiornik i ogrodową pompę z odzysku, a najdroższa inwestycja, którą musiałem dokonać, by powstało to, co na zdjęciu, to elastyczna rura w oplocie – caaałe 44zł. A przepraszam, presostat jeszcze z manometrem, też coś koło tej kwoty.
W tygodniu zacznę sobie to pomału skręcać… Póki co hydrofor jest poskręcany na próbę jedynie, żeby wymierzyć, gdzie on ma właściwie być przymocowany, czy wszystko do siebie pasuje, by skrócić rurę studzienną. I zarazem, by udowodnić, że dzieciom do szczęścia naprawdę nie są potrzebne wypasione zabawki za setki złotych, czasem wystarczy kartonowe pudełko. Albo zrzynek rurki:

(uprzedzając pytania: nie, to na ścianie, to nie jest to pojemnik na wodę święconą 🙂 )

i z zupełnie innej beczki: moja strona jakby nie patrzeć jest blogiem. I dobrze, że jest, bowiem prowadzenie bloga jest teraz kul i trędi. Każda szanująca się osoba prowadzi bloga. Blogeki i blogerzy bywają zapraszani do telewizji, cytuje się ich w mediach…. sława, czerwone dywany. Mnie, kurczę, nikt nie zaprasza, ale liczę wciąż na to, że to się zmieni, a ponieważ, jak na początku pisałem, trzeba kreatywnie podchodzić do swej przyszłości i dbać o samorozwój, przeanalizowałem problem twórczo. Problem okazał się być sprowadzalny do prostego pytania: jakiego rodzaju blogerzy są obecni w mediach? Szybkie przejrzenie internetowych wydań prasy z ostatniego okresu pozwoliło odpowiedzieć na to pytanie: otóż w mediach są obecne trzy odmiany blogerów:

1. sławni elektrycy,
2. idioci budujący popularność na głoszeniu zwariowanych tez i czepianiu się znanych osób,
3. blogerki modowe.

Wielce obiecująco wygląda punkt pierwszy. Ja co prawda nie elektryk, tylko elektronik, ale papiery elektryka mam i to wszelakie możliwe, jakie można mieć w zakresie instalacji powszechnego użytku, więc początek niezły. Niestety pomysł upadł, gdy okazało się, że nie wystarczy być elektrykiem, trzeba jeszcze jeździć po różnych dziwnych miejscach, robić tam przy pomocy tabletu zdjęcia z sobą w rolach głównych i zamieszczać je w necie z podpisami złożonymi z losowych liter. Niestety, nie posiadam tabletu, więc ta ścieżka kariery póki co musiała upaść.
Punkt drugi niestety nie podchodził mi w ogóle, ja co prawda bardzo lubię się wygłupiać i może durnia też czasem zdarza mi się z siebie robić, ale jakoś nie potrafiłbym tego robić planowo, w dodatku cudzym kosztem.

Cóż więc zostało? Punkt trzeci… Najtrudniejszy w sumie, bowiem ten rodzaj blogów jest traktowany trochę z przymrużeniem oka, ale cóż, od czegoś trzeba zacząć, może choć jakaś telewizja śniadaniowa się odezwie, zaprosi…

Tak więc Panie i Panowie, chciałbym Wam przedstawić mój najnowszy wiosenny outfit, który szczerze polecam jako uniwersalny strój do prac wszelakich:

Berecik z antenką – sklep z moherami
Koszulka – nie pamiętam
Spodnie – „robocze”, świeżo kupione w Castoramie
Wkrętarka – Makita
Wkrętak – Sandvik
Młotek – Topex
Miarka zwijana – Stanley
Kombinerki – Kinzo
Klapki – Kubota
Mięsień piwny – własny, troskliwie pielęgnowany.

(a tak na poważnie – spodnie, na powyższym zdjęciu ważne są spodnie! Wypatrzyła mi je wczoraj w Castoramie małżonka, jedna jedyna para przeceniona o 50% z bliżej nieokreślonych powodów, spodnie bardzo fajne, na zdjęciu nie widać, ale są wyposażone w niesamowitą po prostu ilość kieszeni, kieszonek, szlufek i pasków do przytraczania, spokojnie mógłbym na siebie załadować jeszcze ze dwa razy więcej narzędzi, niż mam na zdjęciu, niestety zaczęło mi to już ciążyć i zagrażać, że spodnie zjadą wraz z bielizną do kolan w momencie robienia zdjęcia, wstyd trochę by był 🙂

I drugi modowy nabytek, którym chciałbym się pochwalić, to kupiony w promocji w Juli hełm samościemniający do spawania. O, taki:

Miałem ochotę na taki hełm już od dawna, zawsze mi tylko wąż w kieszeni syczał, że za drogie. Kiedy więc zobaczyłem go w tej cenie, stwierdziłem, że dłużej czekał nie będę! Kupiłem, w domu od razu go przetestowałem. Krótko napiszę: REWELACJA! W ogóle nie rozumiem, jak można było do tej pory nie mieć takiego hełmu!
Spawa się w tym znakomicie, jedyny potencjalny problem, to lewa ręka, do tej pory przy spawaniu skutecznie wyłączona z użytku, teraz nagle wolna i swobodna, aż kusi, by sobie coś złapać, przytrzymać… Uważać przy spawaniu będę musiał i tyle 🙂