No niestety, nachwaliłem się, nazapowiadałem, więc wypada choć napisać, co z tego wyszło. Miała być wytrawiarka nad wytrawiarkami, na widok której płytki same będą trawić. W skrócie powtarzając to, co wcześniej pisałem („coś z niczego„), chciałem zbudować wytrawiarkę z mechanicznym mieszaniem roztworu trawiącego, rzecz wydawała się bezproblemowa, z wirnikiem napędzanym za pośrednictwem sprzęgła magnetycznego. Próby (pokazane w tamtym poście) wypadły wielce obiecująco.

Wytrawiarkę sobie narysowałem, zamówiłem pocięcie jej elementów składowych z plexi na laserowej wycinarce, po czym korzystając z nielicznych wolnych chwil w czasie świąt zacząłem wynalazek składać. No i wyszło na to, że poziom samozadowolenia opadł mi do poziomu gleby. Pierwsza porażka, to pompa mieszająca. Tak wygląda w stanie częściowo złożonym:

Na zdjęciu widać rozłożone połówki obudowy pompki i dwa różne wirniki (elementy zamawiałem ze sporym nadmiarem, do różnych wariantów urządzenia). Wirnik ma ośkę ze szklanego pręta, łożyska toczone z teflonu i może nie najszczęśliwiej wymyślony kanał ssawny, ale musiałem to jakoś upchnąć w 2cm miejsca między ściankami akwarium. Od tej strony zresztą wszystko wyszło super, wirnik obracał się swobodnie, napędzany bezpośrednio tłoczył ciecz bardzo ładnie, z wydajnością aż za dobrą. Przy napędzie za pośrednictwem sprzęgła magnetycznego (lewy wariant wirnika, ma tylko dwie łopatki, bo do prób nie chciało mi się docinać więcej) na sucho pompka jeszcze się obracała, choć już było widać zapowiedź problemów, bo nie dawało się takim wirnikiem kręcić zbyt szybko, sprzęgło magnetyczne napędzało wirnik tylko do jakichś kilkuset (<500) RPM, powyżej już przeskakiwało. Po utopieniu jednak całości w wodzie, wynalazek zdechł całkowicie, opór stawiany przez wodę rozłożył mi wynalazek na łopatki.

Próbowałem rzecz uratować cały pierwszy dzień świąt, uciekając przy każdej okazji od świątecznego stołu testowałem różne konfiguracje magnesów, różne położenia wirnika, wszystko na próżno. Uzyskane efekty były lepsze/gorsze, ale po prostu zbyt słabe. Mój wirniczek jest maleńki, magnesy neodymowe weń wstawione siłą rzeczy są również maleńkie, więc niestety, wyżej czterech liter się nie podskoczy, jak to mówią. Od strony napędu magnesy już są solidne, ale to nie wystarczy. Strona „bierna” jest chyba zbyt mała, bieguny magnesów są zbyt blisko siebie położone, jak na taką odległość między stronami sprzęgła: obudowa akwarium 5mm, obudowa pompki – kolejne 5mm i jeszcze po 1mm luzów między wirnikiem i obudową i wirnikiem napędowym, a obudową od zewnątrz, razem 12mm. Przy rozstawie magnesików na wirniku 18mm to najwyraźniej za daleko.

Wczoraj podjąłem wreszcie heroiczną decyzję, podstawowa idea poszła w kąt, pompkę sobie postawię na półce z nieudanymi pomysłami, resztę zamówionych komponentów zaś postanowiłem wykorzystać do budowy klasycznej wytrawiarki, z mieszaniem „bąbelkowym” (elektronicy amatorzy wiedzą, nieelektronicy niech przyjmą na wiarę, że chodzi o coś w stylu akwarium z napowietrzaniem i grzałką), ambicja jednak wciąż nie pozwalała mi wpuścić po prostu w akwarium rurki z powietrzem przewieszając ją przez krawędź akwarium, wzorując się na jednym projekcie z Elektrody chciałem koniecznie zabudować w ściance urządzenia „syfon” do podłączenia napowietrzania.
Ponieważ z trawiarki miała zniknąć pompka, sam zbiornik stawał się tym samym za duży o jej korpus, obciąłem ją więc (już nie laserowo, niestety), zyskując tym samym materiał w postaci dwóch pasków plexi, w których mogłem wyfrezować kanały do powietrza.
Kanały w trakcie frezowania:

I gotowe elementy:

I tu myślałem, że będzie już ok. Jeden element miał zostać doklejony do ściany bocznej (i wyposażony w nieobecny na zdjęciu króciec do tłoczenia powietrza) drugi zaś do dna, razem miały podawać powietrze pod dno i tamże przez rząd otworków (0,5mm) bąbelkować do akwarium. Tu jednak zemściło się już przekombinowanie: elementy wycinane mechanicznie, doklejane do już złożonej konstrukcji, dodatkowo w trakcie cięcia częściowo już poklejonego zbiornika (to skracanie wcześniej wspomniane) coś się chyba rozszczelniło na boku, całość po zalaniu wodą niestety przecieka.

I w tym momencie zwątpiłem. Na chwilę obecną mam dosyć, jak mi wróci ochota na porządną wytrawiarkę, to albo spróbuję uszczelnić to, co jest, albo po prostu zamówię elementy jeszcze raz i skleję zbiornik od nowa, tym razem zaczynając klejenie od syfonu i robiąc to jak należy, pod naciskiem równomiernie po całej długości spoiny. Zastanawiam się też nad wytrawiarką wibracyjną, zasugerowaną w komentarzach pod „coś z niczego” przez Pawła, jednak ten pomysł jakoś mniej mnie nęci.
Na chwilę obecną jedyne, co mam pozytywnego z całej tej zabawy, to bardzo porządną ramkę do wstawiania płytek do trawienia, z tej ramki przynajmniej jestem zadowolony!

Ramka umożliwia (znaczy… będzie umożliwiać) wygodne wstawianie i wyciąganie płytek do/z kąpieli trawiącej, jest połączona z pokrywą zamykającą akwarium od góry, na wierzchu jest jeszcze doklejone „trzymanko”.

Ad acta jeszcze na koniec ranking wypróbowanych przeze mnie metod klejenia plexi. Nie udało mi się na szybko kupić polecanego wszędzie kleju Acrifix, testowałem trzy inne:

1. Klej do twardych plastików Technicqll (polecany przez producenta własnie do plexi)
2. Zrzynki PMMA rozpuszczone w acetonie
3. Zrzynki PMMA rozpuszczone w rozpuszczalniku Nitro.

Fabryczny Technicqll okazał się być najgorszy, Sklejone nim próbki owszem trzymały solidnie, ale dawałem je radę rozłamać w rękach. Oba „własnej roboty” zaś trzymały jak licho, rozłamanie próbek było możliwe dopiero po wspomożeniu się kombinerkami. Klej na bazie acetonu dość szybko się robi, wrzucone do acetonu zrzynki już po kilku godzinach zmieniają się w ciągliwego gluta utopionego nadmiarze acetonu, niestety jednak, owym glutem już zostają, nie daje się tego rozmieszać bardziej. Nim (glutem) się daje kleić, klejenie jest bardzo skuteczne, ale operowanie takim ciągnącym się glutem, koloru…. pomińmy skojarzenia fizjologiczne, powiedzmy, półprzezroczysto-perłowego jest bardzo niewygodne.
Bliski zaś ideału jest zestaw trzeci. Przygotowanie trwa dość długo, plexi w nitro rozpuszcza się minimum dwa-trzy dni, po tym czasie jednak dostajemy idealnie przezroczystą galaretę o konsystencji jaką sobie zażyczymy, możliwą do w miarę wygodnego nakładania pędzelkiem, albo superwygodnego dozowania strzykawką (wlewamy do strzykawki po wyjęciu z niej tłoczka).

I tyle na dziś. Jeszcze do tematu wrócę!