Piękną dziś scenkę widziałem w drodze do pracy. Idąc pieszo od stacji metra do swojej firmy mieszczącej się w samym środku warszawskiego Mordoru mijam budowę luksusowego apartamentowca. Nie znam co prawda szczegółów, ale sądząc po lokalizacji i rozmachu samej budowy z pewnością nie będą to tanie mieszkania 🙂 Budowa jest w całości ogrodzona wysokim płotem, a tenże jest w całości wytapetowany reklamami developera budującego apartamentowiec. M.in są tam również pokazane rzuty przykładowych mieszkań.

Chodnikiem naprzeciwko mnie szło sobie dwóch leśnych dziadków 🙂 Takie typowe obdarte, śmierdzące na kilkanaście metrów śmietnikowe żule, w wieku niemożliwym do określenia, w widoczny sposób śpiący gdzieś na wysypisku albo w kanałach, nieśli ze sobą liczne reklamówki pełne dobytku, zgniecionych puszek po piwie i czego tam jeszcze żule nie noszą ze sobą. I akurat, jak ich miałem przed sobą, zatrzymali sie przy jednym z takich rzutów mieszkania i z wielkim zacięciem, wodząc palcami po plakacie zaczęli sobie to mieszkanie urządzać 
Niestety, głupio mi było się zatrzymywać i otwarcie podsłuchiwać, więc wiele nie słyszałem, ale budujące (nomen omen) to było 🙂

A jak już o budowaniu mowa – ten drugi, wspominany niedawno domek zaczyna się rodzić. Trochę w bólach, bo na dzieńdobry wyszło mi, że o ile mokra tarcica jest do kupienia wszędzie, tak z suchą jest duuuży problem. Suche są w sprzedaży tylko deski albo jeden rodzaj kantówki, o wiele za solidny dla moich potrzeb. No, chyba, że sobie pójdę do Castoramy i zapłacę po 10zł za metr kantówki (którą, niesuszoną na składzie budowlanym sprzedają po 2zł). W końcu, gotowym będąc nawet budować ten domek z mokrego (co tam, w tym sezonie by się dzieciaki kleiły, ale za rok już by było suche), poszedłem jednak po rozum do głowy i pomyślałem o leżącej cały czas na podwórku mocno już okrojonej stercie drewna pobudowlanego, wielokrotnie wspominanych w Dzienniku desek szalunkowych i innych takich. W tejże stercie miałem na przykład elegancką solidną kantówkę (żebra szalunku stropu), brudną i czarnosiną, ale poza tym w zupełnie dobrym stanie. Wystarczyło z niej pousuwac gwoździe i poświęcić jej półtorej godzinki ze strugarką w ręku, oto efekt:

Prawda, że elegancka, czyściutka, prawie-jak-nowa kantówka? Prawda? 😉
(a strugarkę to sobie muszę nową kupić, bo w tej już łożyska się chyba kończą, wyje jak potępiona momentami. Dziesięć lat już ma, więc ma prawo).

Przed końcem dnia jeszcze zacząłem sie bawić w złącze ciesielskie. Brak wprawy, oj bardzo brak… Wymyśliłem sobie (w sumie sam nie wiem, po co), że nie będę żadnych blach łącznikowych stosował, tylko jak się bawić w ciesiołkę, to na całego i te kantówki (tworzące ramę nośną pod domem) połączę na czopach. Dziś zrobiłem jedno kompletne złącze narożne. Przede mną jeszcze trzy. A potem dwa wewnętrzne do środkowej podłużnicy. Następnie, jak mnie szlag nie trafi i całości po prostu nie zbiję „na goździe”, jeszcze cztery wewnętrzne do rozpórek. I na koniec już, raczej jako fantazja czysta, czopy do osadzenia mieczy.

Podobno pierwszy dom buduje się dla wroga, drugi dla przyjaciela, a dopiero trzeci dla siebie. My tego dla siebie już nie damy chyba rady, zresztą ten „dla wroga” nam całkiem odpowiada, ale w sumie, właśnie z małżonką doszliśmy do wniosku, że domek dla przyjaciela, to właściwie możemy jeszcze w te wakacje machnąć.

Pomysł wyskakiwał już od jakiegoś czasu, ale zasadnicza burza mózgów odbyła się wczoraj wieczorem nad kartką papieru, na której ja pracowicie przygryzając język, od linijki nakreśliłem dwa rzuty wymyślonego domku, a potem podeszła małżonka i całkowicie odręcznie, na tym moim rysunku naszkicowała swoją wizję, przy okazji zmieniając (zmniejszając) wymiary.

Oto wizja architektoniczna:

Chałupka już jest rozpisana na elementy składowe, pozostaje jedynie uzgodnić wymiary, zamówić materiał w pobliskim składzie drewna, przywieźć i przy odrobinie szczęścia (do pogody między innymi) może już w najbliższy weekend uda mi się potrenować ciesiołkę 🙂

A potem można zacząć zbierać gadżety: miotła na kiju jest, ususzonych pająków u nas dostatek, po prostu się wymiecie gdzieś z zakamarków, zostaje zorganizować pierniki do wyłożenia ścian, czarnego kota sąsiadów przekabacić lepszym żarciem, żeby częściej u nas siedział, może gawrona jakiegoś do kompletu? No i piec, piec koniecznie!

Nie miała baba kłopotu, kupiła sobie prosię 🙂

Cóż, tym razem w roli baby niżej podpisany, w roli prosięcia – niniejsza strona. Co i rusz mi przychodzi coś do głowy, siedzę, zmieniam, a teraz też w pracy zamiast Drogim Klientem z Izraela się zajmować, kombinuję, jak w roli ikonki favicon oraz loga na stronie umieścić najulubieńsze ze zwierzątek, jakie przewinęły się w Domu w Lesie (niezorientowani: –> „Dziennik Budowy” i tamże szukać Wojen Kunickich. Ewentualnie google i obrazki na hasło kuna+poddasze).

Sukcesy jednak już są, sympatyczna poniekąd mordka już dekoruje stronę, ja zaś dla zakończenia tematu kuniego jeszcze taką ciekawostkę pozwolę sobie podlinkować (klik na obrazek otwiera artykuł w temacie). I dla jasności: nie, nie bawi mnie fakt, że zwierzątko przez ileś dni się straszliwie męczyło, aż w końcu trzeba je było dobić. Jednakże, pomijając kwestię tragicznych skutków tego pomysłu, nie sposób nie zauważyć komizmu całej sytuacji i o to głównie mi chodzi 🙂

W dziale „Projekty” dodane dwie moje konstrukcje, tak przy okazji polecam uwadze 🙂

Zatem, dokonało się, moja własna strona stała się faktem. Strona ta, a raczej blog w niej zawarty będzie kontynuacją i zarazem rozszerzeniem blogu prowadzonego na łamach forum Muratora, a poświęconego budowie Domu w Lesie.

Cóż, tamten „Dziennik Budowy” prowadziłem od 2009 roku, przez ten czas dorobił sie ponad 3000 postów, które zaliczyły półtora miliona otwarć 🙂 Ponieważ jednak dom już stoi i tematyka budowlana mocno podupadła, a mnie… no ciśnie od czasu do czasu, żeby o czymś napisać, już nawet niekoniecznie budowlanym – ot, namawiało mnie parę osób, to niech mają! 😀

Na stronie będę zamieszczał opisy swoich prac różnorakich, głębokie myśli, sposoby zbawienia świata i inne takie… i mam tylko cichą nadzieję, że nie zejdę do poziomu definicji Twittera podanej kiedyś przez redaktora RMF Classic, który krótko opisał go jako „stronę, na której można podzielić się ze światem swymi przemyśleniami. Na przykład: Właśnie zjadłem śniadanie” .

Zapraszam do śledzenia i rzecz jasna do zostawiania komentarzy! 🙂