„Trzymanko” to jedne z licznych słów stworzonych przez Wyjątka niedługo po tym, jak huncwot zaczął mówić, idealnie opisujących przedmiot, które miały opisywać i w związku z tym na stałe włączonych do naszego języka codziennego. Tytułowym trzymankiem zająłem się w oczekiwaniu na wycinanki do drugiej edycji wytrawiarki, a konkretniej, zatroszczyłem się o jakieś zamocowanie halogenowego żarnika mającego pełnić rolę grzałki w szklanej rurce, która będzie jej obudową.

Uprzedzając ewentualną krytykę wyrażoną wprost, bądź mamrotaną pod nosem, przy okazji stukania się w czoło – tak, wiem, że to, co opisuję poniżej to armata na wróble, złocona szczotka do mycia… sanitariatów i generalnie duży przerost formy nad treścią, ale cóż. Panowie mają różnorakie hobby. Na mecze nie chodzę, wódki nie piję, innych tradycyjnych męskich rozrywek, których nie śmiem precyzować też nie używam, to mogę się choć pobawić tego typu drobną twórczością? Mogę? 😉

Trzymanko w formie wydzierganego w Cadzie (solid edge) projektu:

I realizacja: na pierwszy ogień poszedł poteflon (ktoś nie zna starego jak świat kawału o poteflonie?):

Tuleja nawiercona i nawleczona na wałek pochodzący z demontażu starej drukarki (teflon jest miękki i bez dokładnego podparcia na całej długości takiej średnicy nie da się toczyć) i na dużych obrotach (jak wyczytałem w internetach, teflon się toczy korzystając z obrotów „ile fabryka dała”, sprawdza się, polecam!) przetoczony na średnicę, kontrolowaną nasuniętym na podporowy wałek zrzynkiem rurki szklanej. A sam poteflon, jakby ktoś pytał, w formie wałków kupuje się po kilka zł na allegro.

Rozwiercanie już gotowej tulejki na nominalną średnicę:

I mosiądz. Jezusie, jak fajnie się toczy w mosiądzu!  Poniżej robienie dynksa pod gwint. Posuw jechał w automacie, więc zdjęcie mogłem zrobić „na obrotach” 🙂 Dynks potem nagwintowałem normalnie narzynką.

Strona nagwintowana gotowa, odcinanie drugiego końca:

I wszystkie części składowe trzymanka na gotowo, leżą na kawałku instrukcji od jakiejś ikeowskiej szafki, wykorzystaną do odręcznego szkicu wstępnego projektu tychże detali, widać też wielce precyzyjne wyliczenia długości 😉
A swoją drogą, tak teraz patrzę na te swoje odręczne ołówkowe rysunki, zwłaszcza tam, gdzie już mi się nie chciało linijki używać i podziwiam…

Tych nowych wycinanek z plexi spodziewam się lada dzień, klej cały czas dojrzewa w słoiku (rozp. nitro plus kawałki plexi, klei się tym znakomicie, ale ta mikstura jest jak wino, im dłużej stoi, tym ma lepszą konsystencję), elektronika też już zaprojektowana. Tylko składać do kupy, kurczę, tylko składać.