Wreszcie znalazłem trochę czasu i wreszcie go zainstalowałem. Działa:

Znaczy, prawie działa. Trzeba myśleć pozytywnie, szklanka w połowie pełna, „dostałem konika, tylko chyba gdzieś poszedł” i tak dalej. Stąd zostańmy przy tym, że działa. jak widać na zdjęciu, światła są zamontowane, świecą, dzięki wstawionej w ścianę listewce pokazanej na zdjęciu poniżej (a raczej tkwiącym w niej „oczkom”) samochód w garażu jest lokalizowany co do centymetra:

Listwa to normalne instalacyjne korytko, „oczko” zaś to odbiornik IR wetknięty w plastikową kształtkę, rzecz jasna wydrukowaną na drukarce 3D 🙂 Listwa lekko wpuszczona w ocieplenie na ścianie (garaż nieogrzewany, a ta ściana jest ścianą wewnętrzną, izolacja była na niej niezbędna). Oczywiście, muszę jeszcze szpary wypełnić jakimś akrylem. Kiedyś…
Oczka takie są dwa, jeden tworzy barierę tuż za wrotami garażowymi, drugi zaś sygnalizuje urządzeniu, że samochód wjechał już za daleko. Z drugiej strony bariery – oświetlacz IR, który już pokazywałem, tu widać go na miejscu docelowym (a w tle – ścinki główek cegieł ozdobnych, zostawione „bo to się może przydać”):

Czego brakuje? Komunikacji z resztą automatyki. Garażoinator prócz prostego zapalania lampek na sygnalizatorze miał jeszcze kilka zadań dodatkowych, jak blokowanie możliwości zamknięcia wrót, jeśli coś w ich świetle stoi, wysyłanie informacji do monitora w domu, czy garaż albo brama są otwarte, czy zamknięte i takie tam. I co? I nico. Wygląda na to, że coś układowo skopałem z interfejsem RS485 w tym module, muszę znów poczekać na napływ chęci, urządzenie z powrotem wziąć „na warsztat” i sprawdzić, o co chodzi. Zapewne (mam nadzieję) o jakąś pierdołę, bo użyłem sprawdzonego już w innych modułach układu i jeśli wszędzie indziej mi to działa, to i tu powinno, kwestia tylko znalezienia przyczyny. Kiedyś to na pewno nastąpi… (echo… echo…  ) 🙂