Buduje się chałupka na całego. Dziś od rana z młotkiem w ręku ciągnąłem coś, co według tradycyjnej budowlanej nomenklatury nijak inaczej nie da się nazwać, niż stanem zero 🙂
Pierwej jednak trzeba było dorobić do konstrukcji nośnej miecze. Oczywiście po wczorajszych doświadczeniach z czopami, do mieczy nawet nie próbowałem podejść z innym sposobem łączenia. Sporo tego było, ale poszło dość sprawnie, gniazda w nogach, czopy w mieczach, zaciosy na drugich końcach mieczy, oto efekt końcowy:

Zrobiwszy te miecze zabrałem się za osadzanie kotew do nóg w gruncie. Proces wbijania kotew w grunt strrrasznie się podobał Łajzie (info dla nieznających naszego Dzienika i nieobeznanych z używaną przeze mnie nomenklaturą: Łajza to bardzo pozytywne określenie naszego młodszego synka. Termin powstał w czasach, gdy dziecie nie potrafiąc jeszcze chodzić, a niesamowicie ciekawe świata, łaziło na czworakach, poruszając się całkiem prawidłowym kłusem było w stanie wleźć absolutnie wszędzie, łącznie z drabinami malarskimi i strychowymi stromymi schodami, zdjęcia dowodowe są gdzieś w czeluściach Dziennika Budowy). Dziecię koniecznie, ale to koniecznie chciało mi pomagać, potrzymać (tam, gdzie młotem waliłem), a pierwszą przerwę w pracy wykorzystało, by spróbować się samemu. Z kilogramowym młotkiem 🙂

Po odebraniu mu młotka (oczywiście, najpierw zrobiłem zdjęcie 😉 ), Łajza niezłomnie budował własny domek, z tego, co było pod ręką. Na zdjęciu poniżej stosunkowo niewinne kołki, ale zabierałem mu i łom (duży, ciężki) i piłę. I młotek tak coś z 50 razy.

A oto i efekt końcowy: gotowy stelaż nośny, na nogach, względnie prosto stojący (względnie!), każda noga wzmocniona dwoma mieczami:

Na koniec dnia dzisiejszego zrobiłem jeszcze podłogę (sosnowa deska „tarasowa” ryflowana, impregnowana na burozielono, dlatego wygląda jak wyciągnięta z samego spodu mojej sterty desek budowlanych, ale wbrew pozorom jest w dobrym stanie), a ostatkiem sił na wierzchu nabiłem podwaliny pod właściwe ściany. Ciąg dalszy wkrótce 🙂