Pogody brak, ciągle leje, w krzyżu strzyka, niewiele się robi, to i niewiele się pisze, ale o jednym muszę.

Powoli, powoli, ale skutecznie ciągnę temat nawadniania i na tapetę wszedł wreszcie jakiś sterownik do tegoż. Platforma, w oparciu o którą sterownik miał być zbudowany to już z dawna anonsowany Raspberry Pi, zagwozdką jednak się okazało, co na nim postawić, by działało to jak należy. Napisać soft od zera, jak to do tej pory robiłem – w przypadku malinki trochę nie czułem się na siłach, chciałem więc bazować na gotowych rozwiązaniach rozwijanych w sieci. Hardware póki co zostało podłączone prowizorycznie:

Zasilacz z częścią wykonawczą po lewo, był juz omawiany, po prawo prowizorycznie zawieszona i podłączona malyna 🙂

Początkowo próbowałem swoje nawodnienie ogarnąć przy pomocy projektu nettemp, nie leżało mi to jednak jakoś. Odkryciem wielkim zaś okazała się być podsunięta mi przez kolegę czeska myśl techniczna – otwarty projekt automatyki domowej: Domoticz 😀

Czeska myśl techniczna – stwierdzenie to może wywoływać uśmieszki i kojarzyć się z czeskim filmem raczej, ale w tym wypadku zupełnie niesłusznie, Domoticz to prawdziwa re-we-la-cja!!!! Ja go dopiero zaczynam poznawać, ogromnego mnóstwa rzeczy o nim nie wiem i wciąż borykam się z podstawami podstaw, ale nawet w ramach podstaw udało mi się zrobić coś takiego:

O, i to właściwie całe moje automatyczne nawadnianie, na obrazku brak jeszcze tylko pomiaru temperatury i wilgotności gleby (to co jest to pomiary powietrza). Całość dostępna w każdej chwili na dowolnym komputerze z poziomu przeglądarki internetowej, czy nawet na telefonie (strona lub dedykowana apka), podlewanie w ogródku mogę kontrolować siedząc, a niechby i na innym kontynencie.
Od góry i od lewej mamy:
– włącznik automatycznego podlewania (można wyłączyć automatykę i podlewaniem sterować ręcznie, klikając pola obok)
– elektrozawory prawej i lewej strony działki, ikonka „Prawa strona” pokazuje, że właśnie trwa podlewanie. Ikony od podlewania robiłem sam, wchodząc na szczyty swych zdolności plastycznych i tak, wiem, że stylistycznie wyszło mi coś a’la konkurs plastyczny w przedszkolu, w grupie starszaków, ale cóż… nie każdy umie rysować 🙁
– w pionowej kolumnie są pola z pomiarami meteorologicznymi. Nie, nie stawiałem w tym celu własnej stacji meteo. Wystarczyło mi się „podłączyć” do stojącej raptem trzy ulice ode mnie stacji meteorologicznej udostępniającej pomiary w ramach platformy Weather Underground, Domoticz z tą platformą współpracuje sam z siebie 🙂
– na samym dole licznik zużycia wody, jeszcze nie uruchomiony, dlatego wskazuje zero, ale jak już zacznie działać, będę dzięki niemu miał dobowe statystyki zużytej wody do podlewania.

Samo programowanie Domoticza jest też bajeczne. Co prawda odrobinka oblatania z linuchem się przydaje (a linux, wstyd się przyznać, nie jest moją mocną stroną, podstawy znam, ale bardziej ambitne działania już nie bardzo) a i czegokolwiek bardziej skomplikowanego nie da się zrobić bez pisania normalnego kodu, ale rzeczy proste robi się, o tak:

Puzzle, normalne puzzle. Na załączonym obrazku znajduje się puzzle, które, jeżeli automatyczne podlewanie jest włączone (przycisk wspominany wyżej) i jeśli tylko pogoda jest wystarczająca (warunki t>10 stopni i wilgotność<90% na razie wzięte „z czapki” do testów, potem sobie to dobiorę, a z czasem wilgotność powietrza zastąpię wilgotnością gleby), podlewanie zostanie włączone na ustawiony czas (póki co 5 minut do testów), a stosowna informacja o zdarzeniu będzie wpisana do logu.

Nie jest to doskonałe, np. nie da się tutaj zrobić następstw zdarzeń, czy operacji na zmiennych, np., gdybym chciał uruchomić podlewanie lewej strony PO ZAKOŃCZENIU podlewania prawej, bądź wręcz o czasie „wschód słońca+30 minut, to już tego z puzzli nie wyklikam (a przynajmniej ja nie wiem, jak to wyklikać) i tu już muszę do tego podejść normalnie pisząc logikę w języku Lua (o czym na chwilę obecną mam mierne pojęcie), niemniej podstawowe funkcjonalności można zrobić bezproblemowo.