Miało już nie być o domku, ale ponieważ jeden komplet nóżek, które kupiłem do stołu warsztatowego okazał się być o numer za mały, a mi sie trochę nie chciało dziś ekstra do sklepu jechać, stanęło w końcu na dokańczaniu domku. Trudno się mówi, to też w końcu kiedyś trzeba było.

1. Obramowanie drzwi, zgodnie z życzeniem małżonki, nie z żadnej klepki boazeryjnej z obciętymi felcami, jak okna, tylko z solidnej, w miarę szerokiej dechy. Na zdjęciu jeszcze przed malowaniem:

2. „podpory” pod oczepami:

3. wieszar. Z wytoczoną kulką. Moja obecna pseudotokarka do drewna jest bardzo kapryśna, w sośnie (i to jeeszcze takiej pobudowlanej) się w niej toczy strasznie ciężko, dlatego ta gałka to bardziej kompromis osiągnięty w wyniku nielichej walki między mną a dłutem, niż to, co miało tam być naprawdę, ale wystarczy. Na tymże zdjęciu widać też brakujące wcześniej deski „wiatrownice”.

4. I najważniejsze: coś, dzięki czemu domek tak naprawdę dopiero staje się domem: komin. Tu jeszcze na ziemi, sama szczytówka, dzierżona w dłoni, na której uważne oczy dojrzą ślady upojnych chwil w warsztacie jakiś miesiąc temu, kiedy to młotek nieoczekiwanie okazał się górą. Odbarczałem sam, w środku nocy, nie mogąc spać z bólu, przy pomocy igły od zastrzyków delikatnie przewierconej wprost przez paznokieć. Wbrew pozorom (wywołującym dreszcze) zabieg w zasadzie bezbolesny, za to przynoszący niemal natychmiastową ulgę, potencjalnym ofiarom polecam ku pamięci. W tle widać też jeden korpus szafki od stołu warsztatowego, tymczasowo wykorzystany jako kozioł. Cóż, pod ręką był.

I wielka chwila, uwieczniona w świetle zachodzącego słońca 🙂

Brakuje jeszcze tylko okiennic, barierek na bokach tarasu i jakiejś rozety na szczycie nad wejściem.